تعادل روحی

شبی که تهران برفی بود، در یکی از رستورانهای شهر، من و دوستانم قصه های همیشگی را با هم تقسیم می کردیم تا اینکه مینا رو به من کرد و گفت که جناب آقای خواستگارش به هیچ وجه حاضر نیست حق طلاق به او بدهد. چند هفته پیش از من به جبر اینکه حقوق می دانم در مورد حق طلاق پرسیده بود و مفصل توضیح داده بودم که به موجب قانون مدنی ایران مرد هر وقت بخواهد می تواند زن خود را طلاق دهد و تنها راه حل پیش بینی حق مساوی برای زن حق طلاق است که زن می تواند به عنوان شرط ضمن عقد از مرد بخواهد. البته به او اطمینان دادم که حق طلاق به این معنا نیست که زن بتواند در دفتر ازدواج و طلاق خود را مطلقه کند بلکه باید به دادگاه مراجعه کند، دادگاه قطعا مرد را دعوت می کند و رویه قانونی خود را آنچنان که در مورد پرونده های طلاق است، طی می کند. به او گفتم که حق طلاق به معنای به رسمیت شناختن صلاحیت وی برای تصمیم گیری سرنوشت زندگی مشترک است. در آن شب برفی از او پرسیدم چرا جناب آقای خواستگارش که به تعبیر مینا از جمله جوانان تحصیلکرده و روشنفکر این مملکت به شمار می رود باید با دادن حق قانونی به همسر آینده اش مخالفت کند. آن هم زنی که نه ریالی مهریه طلب کرده است ، نه اصلا در فکر عروسی آنچنانی است ، نه جواهر دوست دارد،.... و قرار است پا به پای آقای عزیز قصه ما زندگی مشترک را بسازد. مینا با لبخندی که من هنوز معنای آن را درک نکردم، پاسخ داد : " گفته اگه سرش هم بره حق طلاق نمی ده چون زنها تعادل روحی ندارن" این جمله را بارها شنیده بودم حتی از خود زنها... زنهایی که هیچوقت به خود و همجنسانشان اعتماد نکرده اند. این جمله اکنون از زبان مردی باصطلاح روشنفکر به زنی گفته می شود که درصدد تاسیس حقوق و تکالیف مساوی با همسر آینده اش است . یادم است که مینا خندید و گفت خوب زنها مخصوصا زمانی که عادت ماهانه هستند تعادل روحی ندارند. دلم می خواست به مینا بگویم که اصلا چرا این آقا می خواهد با موجودی که تعادل روحی ندارد ازدواج کند. اما سکوت کردم چون متاسفانه مینا مثل هزاران دختر جوان ایرانی دیگر می پذیرد که مرد می تواند حق او را ندهد چون حتما از سر خیر خواهی می خواهد زندگی مشترک را با موجودی که تعادل روحی ندارد، حفظ کند. اجازه بدهید کوتاه از حق و تکلیف بنویسم. اینکه در برابر هر حقی لاجرم تکلیفی وجود دارد. صاحب تکلیف ملزم است حق و صاحب حق را پاس بدارد. به خاطر همین حق ادعا می شود و نه التماس. کوتاه سخن اینکه حق اصلا دادنی نیست.حق اعطایی نیست که مردها از سر منت به زنان اعطاء کنند. همه جای دنیا قوانین از حقوق افراد چه زن و چه مرد حمایت می کند. اصلا قوانین برای این به وجود آمده اند که حقوق و تکالیف در سطح افراد به دلیل روابط حاکم انکار یا تضییع نشود. در این مملکت متاسفانه برای بهره مندی از حقوق مسلم یا باید منت کشید یا به هزار راه نرفته متوسل شد . حالا فرق نمی کند که صاحب تکلیف مرد باشد در برابر زن، زن باشد در برابر شوهر، پدر و مادر باشند در برابر کودکان یا دولت باشد در برابر شهروندان