حق نفس کشیدن

این روزها آلودگی هوا برای تهرانی ها حتی اگر بالای شهر نشین هم باشند سر درد، عصبانیت ، افسردگی و کم اشتهایی را به ارمغان آورده است. با اینکه هوای تهران حداقل از آن زمانی که من به اندازه تاریخ نسل سوخته ام به خاطر می آورم، آلوده بوده است، این روزها آلودگی به مرزی رسیده است که علاوه بر سلامت جسمی سلامت روانی تهران نشین ها را تهدید می کند. امروز به پرده سیاهی که بر تهران سایه انداخته است نگاه می کردم و یاد تکیه کلامی در بازی های کودکانه افتادم. معنای آن کلام به تعبیری این بود که نفس کشیدن حق و توانایی ماست حتی اگر برای انجام سایر فعالیتها محدودمان کنند. . فکر کردم چه بدبختیم ما تهرانی ها که حتی نمی توانیم نفس بکشیم. فکر کردم که این حق ماست که به هوای پاک برای نفس کشیدن دسترسی داشته باشیم. لطفا به دل خوش من نخندید . سعی می کنم بفهمم در این رزمگاه که حق و باطل رنگ باخته است کسی با حق هوای پاک و حق محیط زیست دلخوش نمی شود. اما خوب از طرفی هم بارها در اخبار ملی گفته و شنیده می شود که علت اصلی آلودگی هوای تهران عدم هماهنگی مسئولین در اجرای سیاست های مربوط می باشد. برای همین به نظرم باید در این کشور آنقدر روی حق محیط زیست تاکید کرد که مسائل مربوط به محیط زیست مثل هوای پاک و فضای سبز از بحث لوکس سازمانهای غیر دولتی فعال، آژانس های بین المللی به حق مبرمی برای مردم مبدل شود. باید آنقدر بر این حق تاکید شود که مکانیسم های نظارت عمومی نحوه احترام و پاسداری مقامات و سازمان های دولتی و حتی بخش خصوصی را به این حق پایش و ارزیابی کنند. باید حق ما برای نفس کشیدن در هوای پاک پاس داشته شود. این حق حتی در استانداردهای بین المللی تحت عنوان نسل سوم حقوق بشر نهادینه شده است و دولتها موظف شده اند با سیاست ها و برنامه های ترویجی از آن پاسداری کنند