زنان بندر لنگه

خلیج فارس نه آبی است نه سبز... رنگی دارد که شکل هیچ رنگی نیست . در برابر خلیج فارس ایستاده ام و از اینکه می توانم در کشورم باشم و بوی خلیج فارس روح مشامم را زنده کند، خدای مهربانم را شکر می کنم. اینجا هستم تا تسهیلگری کارگاه آموزشی را که برای توانمند سازی زنان طراحی شده است، انجام دهم. این طرح مشترک یونیسف و وزارت کشور است برای توانمند سازی زنان در سرتاسر کشور. این اولین شهر است. روز اول کارگاه به صورت تک تک زنان نگاه می کنم. آنها لبخند می زنند به ما که از تهران رفته ایم تا به آنها مهارتهایی از زندگی مثل آگاهی به خویشتن، مهارت های ارتباطی و جنسیت یاد بدهیم. جزوه آموزشی را سپیده یوسف زاده و منصوره شجاعی تدوین کرده اند و فاطمه شعبانی و من قرار است در چهارچوب طرح درس پیش برویم تا امکان تست آن باشد. رهبری گروه را مهسا شکر لو از یونیسف به عهده دارد. ما اینجا هستیم، زنانی از تهران در برابر زنان بندر لنگه ، زنانی که ادعایی ندارند اما مبارزه کرده اند و پیش رفته اند. وقتی آنها از خودشان می گویند می بینم که چقدر مباحث جنسیتی را می شناسند بدون آنکه لازم باشد با آنان از تفاوت جنس و جنسیت حرف بزنیم. بسیاری از آنان تجربیات شخصی موفقی در برابر تبعیض های جنسیتی داشته اند مثل ادامه تحصیل علیرغم موافقت فامیل، ازدواج با مرد دلخواه از مذهب دیگر علیرغم رضایت خانواده، حق انتخاب شغل با وجود مخالفت شوهر، حق انتخاب مسکن و ... آنان حتی بهتر از برخی زنان تهران نشین که می شناسم و ادعایشان هم می شود با مهارت های ارتباطی آشنا بودند. آنها از رایزنی و گفتگو موثر و تعاملی استفاده کرده بودند تا حقوق خود را اعاده کنند

روز دوم به خودمان نگاه می کنم. اینکه زنان توانمند بندر لنگه از ما زنانی که از تهران رفته ایم تا توانمندشان کنیم چه انتظاری دارند. خانم یعقوب نژاد که کارمند فرمانداری است و می تواند از عهده سخنرانی در برابر صدها نفر برآید بدون اینکه از قبل آماده شده باشد، خانم قاسمی که جوانترین عضو شورای شهر کنگ است. خانم مرادی که ماما است و کلی برای بهداشت زنان حتی در روستاها فعالیت کرده است، خانم اسد پور که دانشگاه علمی کاربردی را با 600 دانشجو تاسیس کرده است، خانم خاجه که معلم قرآن است و کار خیریه ای انجام می دهد و زنان دیگر که هر کدام خواسته اند و مبارزه کرده اند تا زن بودنشان به نسبت انسان بودنشان پاس داشته شود، چه انتظاری از زنانی مثل ما دارند. فکر کردم این زنان نقش خود را در زندگی آنطور که می خواسته اند رقم زده اند، این زنان امروز بیشتر از آنکه به خود بیاندیشند به زنان دیگر بندر لنگه می اندیشند. آنها می خواهند فریاد زنانی باشند که فراموش کرده اند انسانند

روز سوم آنها می پرسیدند که چگونه می شود به زنان دیگر کمک کرد. یکی می خواست به زنان دیگر حقوق آنان را تعلیم دهد، دیگری می خواست روی اشتغال زایی کار کند ... مهسا می گوید که اینها خیلی توانمند هستند. من هم پاسخ می دهم که در شهر های دیگر هم زنانی را خواهیم یافت که فعالیت و توانمندی آنان نیز ما را شگفت زده خواهد کرد. حقیقتی است. زمانی که به زنان توانمند شهرستانی نگاه می کنیم که با وجود هزار و یک سنت مرد سالارانه توانسته اند به آنچه می خواستند ( واقعا مهم نیست در چه سطحی ) برسند ، به این سوال خواهیم رسید که آیا آنها نیازمند تجربیات مدرن ما فیمینست های تهرانی هستند یا ما باید از آنها یاد بگیریم که چطور می شود در یک تعامل خلاق به استاندارهایی برای پیشبرد زنان دست یافت آنهم در فضایی که زن بودن به خودی خود معنای عقب ماندن و عقب نگاه داشته شدن را می دهد