خاطرات ایرانی و جنگ پروری آمریکایی

وقتی دوست خوبم گلبرگ باشی این بیانیه در مورد تاثیر کتاب خاطرات زنان ایرانی بر توسعه سیاست های جنگ طلبانه دولت بوش را برایم فرستاد، کلی خوشحال شدم و به نویسندگان بیاینه درود فرستادم. البته قبلا هم مقاله خوبی از حمید دباشی خوانده بودم با عنوان مخبر های های بومی و ایجاد امپراطوری آمریکایی در همین زمینه که به خوبی نقش کتاب خواندن لولیتا در تهران توسط آذر نفیسی را در توجیه طرح حمله آمریکا به ایران بررسی می کرد . حقیقت این است که سه کتاب خاطرات بدون دخترم هرگز نوشته بتی محمودی در سال هزار و نهصد و نود و هشت ، کتاب خواندن لولیتا در تهران نوشته آدر نفیسی سال دو هزار و سه و کتاب سفر ازسرزمین هیچ نوشته رویا حکاکیان در سال دو هزار و پنج به مشروعیت بخشی نظریه جنگ علیه ایران برای مبارزه با ترور کمک بسزایی کرده است. علاوه بر این کتاب های مذکور به نظرم نه تنها توهین به زن ایرانی است بلکه توهین به فرهنگ و تمدن ایرانیان هم است از آنجا که چهره مخوفی را از ایران زمین ارائه می کند. مواجه شخصی من به عنوان یک ایرانی در فضای بین المللی با تاثیر کتاب های مذکور بر اهل فرنگ آنقدر دردناک بوده است که حتی یاد آوری تلاشم برای اینکه ثابت کنم از صحرای وحشت نیامده ام ، ناراحتم می کند. به عنوان مثال بارها با این اظهار نظر مواجه شده ام که زندگی کردن در ایران باید خیلی دشوار باشد چون در این کتاب ها ایران شکل یک جهنم واقعی است که همه دنیا باید برای خراب کردنش تجهیز شود و همیشه توضیح اینکه ایران شکل تصویری نیست که بتی محمودی در کتابش ترسیم کرده است، برایم سخت بوده است. می دانم که مشکلات زیادی وجود دارد که فاصله ما را با یک جامعه دموکراتیک زیاد کرده است اما مسلما این مشکلات نباید آنقدر به صورت غیر واقعی و دروغین اغراق شود که فرشته نجات از آمریکا زحمت پرواز را به خود بدهد