ماندن یا رفتن؟ مساله این است

بعضی وقت ها که کار کردن در کشوری که دوستش دارم خیلی سخت می شود، وقتی آدم هایی که رویشان حساب می کنی برای نام و شهرت با هم می جنگند، وقتی خشونت و توهین و برچسب زنی ابزار اصلی کسب هویت می شود، وقتی روشنفکری به معنی تعداد ایسم هایی است که آدم ها حفظ کرده اند، وقتی مجبور هستی حتما دکتری بگیری تا بیشتر آدم حسابت کنند، وقتی حسرت لحظه ای تمرین کودکی به دلت می ماند اما از ترس آبرویی که بر باد می دهی باید ماسک آدم جدی حسابی را به صورت بزنی، وقتی زنی را جلوی صورتت برای بد حجابی می زنند و تو که اسمت فعال حقوق بشری است حتی جرات نمی کنی نزدیک شوی چون تهدیدت می کنند که اگر بایستی باید به بازداشتگاه بروی، وقتی احساس امنیت به مهمترین نیازی تبدیل می شود که به آن احتیاج داری ...مهمترین سئوال این می شود که چرا نسلی مثل من که فرصت رفتن را دارند ترجیح می دهند در جایی بمانند که جوانی اشان را با دردهایی می آمیزد که مثل زخم کهنه تا همیشه با آنها باقی می ماند