بی آرزو

می خواست با صدای موسیقی خستگی در کند. اما صدای بلند گو ها در نمی آید . به صدای بلندی احتیاج داشت که بر جانش بنشیند. بعضی وقتها این جوری می شد. فقط موسیقی می خواست. از آلبوم های مختلف قطعاتی را دوست داشت گوش می کرد. حالا قطعه ای بی کلام او را در رویایی شیشه ای به گیر انداخته بود. خود را در ساحل دریایی می دید در حالی که دستهایش را باز کرده است و به آسمان نگاه می کند . انگار که بخواهد به صورت خدا زل بزند. انگار که خدا بخواهد او را مثل یک شی بی وزن بالا ببرد. احساس می کرد نور با تنش می رقصد. احساس می کرد در برابر دریایی که نه آبی است و نه سیاه زانو زده است. دستهایش را گشوده است ، سرش را پایین انداخته و اجازه داده است تا نور با تن او آرام برقصد. احساس می کرد سبک و سبک تر می شود. احساس می کرد که هیچ چیز نمی تواند او را بر روی زمین نگه دارد. احساس می کرد هیچ چیز نمی تواند جای این جاذبه قدرتمند را بگیرد .. جاذبه ای که او را به سوی آسمان می کشید. به این لحظات که می رسید به گریه می افتاد و تازه می فهمید که واقعاً زانو زده است. گریه او به هق هق همراه می شد. نمی دانست برای چه گریه می کند فقط می دانست که آدمها برای چیزهایی گریه می کنند که آنها را می خواهند اما آنها را ندارند. درد او این بود که آرزویی برای طلب کردن نداشت