حق آموزش

پنجشنبه ای که گذشت سر کلاس کارآموزیی قضایی در دانشگاه مفید قم فیلم مستند بچه های خاک را که دوست خوبم مهناز محمدی برای کمپین مادر من وطن من ساخته است را نشان دادم. هدفم از ارائه این فیلم علاوه بر ارائه بحث در خصوص عدالت و ضرورت پاسخگویی به نیازهای اجتماعی توسط قوانین تشویق دانشجویان حقوق به تفکر در مورد استراتژی های غیر حقوقی برای پیشبرد موارد حقوقی بود. به عنوان مثال استفاده از ابزارهایی مثل ایجاد یک گفتگوی اجتماعی یا تلاش برای اصلاح قانون یا مصاحبه با روحانیون و مراجع تقلید. این فیلم راجع یه کودکان بی شناسنامه ای است که حاصل ازدواج مادران ایرانی و پدران عراقی هستند. مطابق آمار رسمی بیش از سیصد هزار کودک بدون تابعیت در ایران به سر می برند که از حقوق ابتدایی خود مثل آموزش محروم هستند. بعد از تماشای فیلم از دانشجویان خواستم تا در مورد فیلم صحبت کنند. تقریبا تمامی آنها صحبت های خود را با توجیه قانون و قانونگذار شروع کردند ، اینکه مساله تابعیت یک امر سیاسی است ، اینکه نمی خواهند روزی رئیس جمهوری داشته باشند که اصالتا افغانی یا عراقی است و بعد از مقدمه ای طولانی در توصیف اراده قاهر قانونگذار به ارائه راه حل هایی می پرداختند که می توانست راهبردی برای دستیابی حقوق آنان خصوصا حق آموزش باشد

با اینکه به عنوان یک آموزشگر هم به درسی که ارائه می کنم، علاقه دارم و هم اینکه احترام و علاقه بسیار برای دانشجویان این درس قائل هستم اما به شدت ضعف سیستم آموزشی خصوصا در ارائه درس هایی مثل حقوق آزارم می دهد.البته درک می کنم که سیستم آموزش حقوق در ایران بر اساس نظام فرانسوی است که در آن استاد تنها گوینده است که قانون و اراده قانونگذار را بیان می کند. از این رو بسیاری از دانشجویان حقوق با مهارتی مثل تفکر نقاد یا عدالت جویی آشنا نیستند. متاسفانه در این سیستم دانشجو فقط دنبال این است که با حفظ کردن آنچه استاد می گوید نمره ای بگیرد و زودتر فارغ التحصیل شود و استاد هم البته درصدد اینکه ساعات کلاس را زودتر بگذراند تا به کلاس بعدی برسد. باید بگویم که ساعاتی که اساتید ایرانی برای ارتقای دانش و نیز بهبود انتقال مفاهیم به دانشجو صرف می کنند اصلا قابل مقایسه با اساتید کشورهای توسعه یافته نیست. بهر حال اینکه استعداد و انرژی قابل تحسینی در دانشجویان این کشور در اثر ناکارآمدی سیستم آموزشی به هدر می رود، ناراحت کننده است