بیشتر تبریک ، کمی هم تسلیت

نکته اول اینکه بعد از تصویب قطعنامه شورای امنیت علیه ایران خیلی ها اصلا نفهمیدند چه خبر است. خیلی ها خوشحال شدند چون به قولی حق مسلم سیاست های آقای احمدی نژاد را تحریم بین المللی علیه دولت او می دانستند، خیلی ها هم از دست استکبار جهانی بیشتر به حرص در آمدند و پیمان بستند که مشت های خود را محکم تر بر دهان استکبار بزنند و اما شهروندانی هم مثل من بودند که غمگین شدند. بیشتر به این دلیل که مردم هزینه سنگین تحریم های بین المللی را می پردازند. وقتی سالها عراق تحت تحریم اقتصادی بود، خانواده بعث صدام حسین ککش هم نگزید ولی کودکان در بصره، نجف و کربلا به علت نبود داورهای مورد نیاز جان می باختند. از طرفی ناکارآمدی دیپلماتیک دولت آقای احمدی نژاد در مذاکرات بین المللی ناراحتم می کند. اینقدر اهمال کردند که قطعنامه علیه ایران صادر شد. حالا هم بعید می دانم از راهی که کمترین هزینه را برای مردم داشته باشد به راه حل بیاندیشند. مثلا تا حال که خبری از شکایت به دیوان بین المللی لاهه نشده است

نکته دوم را به بهانه تبریک سال نو میلادی می نویسم. گذشته از تبریک صد سال به این سالها، میلاد مسیح اتفاق مبارکی است که باید پاس داشته شود نه تنها از منظر مذهب بلکه از منظر اخلاق ، عرفان و تاثیری که بر تاریخ بشریت داشت. من که حس عجیبی به عیسی مسیح دارم. این حس وقتی قوت گرفت که کلیسای سرخیابان ویلای تهران را کشف کردم. بهتر بگویم نقاشی از مسیح در کنجی از این کلیسا تمام حواسم را به خود جلب کرد. در این نقاشی رنگ و روغن که اتفاقا ابعاد بزرگی هم ندارد، صورت عیسی هزار تکه شده است. در هر تکه از صورت او می توان هم عشق، هم تسلیم، هم صبر و هم مبارزه را دید. عاشق این نقاشی هستم و بارها به تماشایش نشستم. از آن بعد هر جای دنیا که می روم دوست دارم کلیساهای کوچک و غریب را پیدا کنم تا شاید دوباره تصویری از او محسورم کند