توهم توطئه

معلوم نيست ما تا كي بايد چوب اين عزلت نشيني را بخوريم ، آنهم در شرايطي كه جهاني شدن ، نظم نوين اقتصادي بر اين مهم تاكيد دارد كه همه ما سر نشيناني قايقي هستيم. قايقي كه به سوي سرنوشتي مشترك در حال حركت است. معلوم نيست اين توهم توطئه تا كي بايد سايه دشمن را بر سر ما زنده نگه دارد در حالي كه تا كنون ميليونها دلار از كمكهاي بين المللي را از دست داده ايم. شاهد مدعا همين قضيه تكراري پناهندگان افغاني است و همسايه زرنگمان پاكستان كه با وجود تعداد پناهندگان افغان در ايران طي دهه 80 از جامعه جهاني 500 ميليون دلاركمك دريافت كرده است و ايران فقط 11 ميليون دلار. مسلم است كه رقم مزبور با احتساب بي توجهي و قصد و مرض جامعه بين المللي نسبت به ايران باز قابل توجه است.در عصري كه ارتباطات وهنرتجهيز منابع از جمله فنوني است كه پايداري سيستمها را تضمين مي كند اتهام جاسوسي براي جذب كمك از منبع خارجي جز اصرار بر اين باور كه براي مصونيت از توطئه دشمنان بايد در جزيره اي به سر برد كه هنر ساكنانش بي تفاوتي به دنياي خارج و بيگانگان است ، نمي باشد . فراموش نكنيم كه جهان با سرعت پيش مي تازد واتفاقا منتظر ما هم نمي ماند. فراموش نكنيم كه عدم امنيت جامعه رسميت و مشروعيت ما را براي شركت در فرآيند هاي جهاني مخدوش مي سازد و مهمتر آن كه فراموش نكنيم مردم پرداخت كنندگان واقعي هزينه هاي چنين توهماتي مي باشند