پنجره

وسعت غربت مرا
پنجره ای رو به آه می گشاید

جایی که قطره قطره اشک من
بر پاییزی می بارد که از بهار پر رخوت می ترسد

جایی که باد می نالد
چون مویه های من بیدل
در سوگ احساسی که همه بودنم را خمود