پنجره شکسته

پنجره شکسته عنوان تئوری است که برای طرح ایده پلیس محلی به کار می رود. تعجب نکنید این مقاله ادامه قصه همیشگی فحشاء است. قرار نیست که در مورد پلیس صحبت کنیم. می خواهم تعبیر پنجره شکسته را برای فحشاء در ایران به کار ببرم. این تئوری بر اساس یک مسال ساده است که اگر پنجره ساختمان شما شکسته باشد و فکری برای آن نکنید این آسیب منشاء ضرر و زیان به کل ساختمان می شود و چه بسا در دراز مدت به خرابی کل ساختمان بیانجامد. در کشور عزیز ما مواردی وجود دارد که مثل آن پنجره شکسته انکار می شود و یا به فراموشی سپرده شده است. فحشاء مصداق خوبی برای این تعبیر در ایران است. ایدز یک مصداق دیگر. در فحشاء و ایدز انکار و تلاش مضاعفی برای فراموشی دردهایی صورت می گیرد که جرات درمان آنرا نداریم
فحشاء تقاضایی بوده است که همواره جامعه مردان مسلط از جامعه نسوان درخواست کرده است. فحشاء کالایی بوده است که مردان خریدار آن بوده اند و زنان فروشندگانی که به جبر فقر و تنهایی در معامله سهیم می شدند ولیکن سهم آنان سرکوب و فراموشی برای همیشه بوده است حتی از طرف مردانی که برای خرید این کالا جان می دهند. می دانیم که هیچ زنی به اختیار فحشاء را به عنوان شغل انتخاب نمی کند. کدام زنی اگر سواد ، شغل و سر پناهی داشته باشد داشتن یک رابطه مستمر را به رابطه ای که هر روز با توهین و اکراه به او تحمیل می شود ترجیح می دهد. فکر کنم این مساله حتی در کشورهایی مثل تایلند که فحشاء نوعی شغل به قول خودمان با کلاس محسوب می شود و حتی پدران آرزو می کنند که دخترشان در هتل گرانقدری به این شغل بپردازند باز برای زنان شاید انتخاب باشد اما انتخاب ارجح نیست. کدام زنی است که بخواهد به جای نوازشهای سرشار از احترام و محبت مورد تجاوز و خشونت قرار بگیرد. مطابق آمار زنانی که از طریق فحشاء امرار معاش می کنند به صورت مستمر در خطر آسیب بدنی و جانی فرار دارند. بسیاری از این زنان از بیماری روانی مثل احساس عدم امنیت و استرس حاد رنج می برند. پلیس و قوه قضاییه حتی در کشورهایی که فحشاء در آنها جرم نیست با جدیت پرونده هایی را که خشونت علیه زنان را گزارش می کند، دنبال نمی کند.( به خاطر همین در بسیاری از کشورها سازمان های غیر دولتی یا حتی گروههای خود جوش زنان فاحشه امنیت جانی آنان را فراهم می کند. باربارا می گفت که دوستانش شماره ماشین مشتریان را ضبط می کنند.) حالا چه برسد به ایران که احتمالا اگر پرونده ایی در این زمینه به نیروی قضایی ارجاع شود و خیلی بخواهد جدی گرفته شود این زن است که دوباره قربانی می شود. من اسم چنین گروهایی را قربانیان همیشگی می گذارم. زنانی که سالها قربانی بوده اند و دوباره جسم آنان به دار زده می شود و اگر خیلی خوش شانس باشند چند سالی در زندان می مانند. توجه به اینکه زن بیچاره از فقر و گرسنگی و بی پناهی به این شغل پناه آورده است. یادتان هست چند سال پیش قصه قتلهای زنجیره ای زنان فاحشه فقیری که در محلات پایین دست مشهد کشته شدند. واقعا واکنش نیروی انتظامی و حتی مردم به کشته شدن قربانیان همیشگی چه بود؟ البته خیلی آسان نیست که نسخه ایرانی برای فحشاء پیچید. مواردی که در کشور ما پنهان می شود یا تلاش برای انکار آن صورت می گیرد معمولا گسترده تر، پیچده تر و عمیق تر هستند. فحشاء از آن دسته است. قصه ای که کسی جرات روایت واقعی آنرا ندارد. از طرفی به عنوان گناهی از سوی زن مطرح شده است نه به عنوان تحمیلی ناشی از سلطه مردانه. برخورد زنان با زنان فاحشه قابل توجه است. برای بسیاری از زنان خوب نفرت همیشگی که با ترس از زنان فاحشه همراه است مبنی بر این تلقی است که فاحشه ها می توانند مردان آنان را بربایند. در واقع تلقی عمومی از بازیگر اصلی قصه فحشاء در ایران زنان بد سیرت هستند که شیر پاک نخورده اند. راههای رویارویی با فحشاء هم مبتنی بر دو طریق روش سنتی زنانه و روش مدرن مردانه است. روش سنتی زنانه شامل مجازات فاحشه ها و یا ریشه کن کردن فحشاء به منظور حفظ خانواده هاست. روش مدرن مردانه به رسمیت شناختن و قانونی کردن فحشاست . معمولا در ایران مردان می گویند که خراب کردن محله جمشید یک اشتباه بود برای اینکه نیاز طبیعی مرد باید پاسخ داده شود و زنان مفتخر هستند که محله فساد بر سر فاحشه ها خراب شد. یا همیشه از خطراتی گفته می شود که از جانب زنانی که از طریق فحشاء امرار معاش می کنند جامعه را مور تهدید قرار می دهد. تقریبا قلب کسی برای این زنان و دردهای آنان نمی تپد. تقریبا برای کسی اهمیت ندارد که هر روز این زنان با درد ، خشونت ، فقر ، توهین ، آزار، بیماری و مرگ دست و پنجه نرم می کنند. با اینکه تعداد فاحشه های رسمی در ایران قابل توجه است ( به نظر می رسد که فحشاء در ایران به دو دسته رسمی و غیر رسمی قابل تقسیم است. فحشای رسمی آن دسته از زنانی را در بر می گیرد که از شغل مستمر آنها فحشاست و فحشای غیر رسمی به زنانی اطلاق می شود که هدف ارتباط آنان با مردان صرفا کسب عایدی یا امتیاز است.) به نظر من طرحهایی مثل خانه عفاف به رسمیت شناختن تسلط مردانه برای برده داری جنسی از زنان فردودست است . این بحت نکاح منقطع هم در خانه های عفاف چیزی جز یک زنای تشریفاتی نیست. تعصب مرا ببخشید نمی توانم قبول کنم مردی که ادعای دینداری اش می شود با خواندن صیغه ازدواج موقت ( که چیزی جز تشریفات عقد نیست) زن بیچاره ای که چاره ای جز فحشاء ندارد را مورد تجاوز قرار دهد. از طرفی نمی توانیم این زنان را فراموش کنیم. نمی شود که همه آنها را دار زد یا زندانی کرد. تا وقتی زنان مورد خشونت قرار می گیرند ، تا وقتی فرصتهای اجتماعی و افتصادی برابری یکسانی با مردان ندارند و تا وقتی نظام اجتماعی برای حمایت از زنان بی پناه وجود ندارد قصه فحشا، ادامه خواهد داشت. قصه ای که کلاغ سیه بخت آن زن بی پناهی است که هرگز به خانه نمی رسد چون سالهاست قربانی شده است