خواستم که زن باشم

ساعت از نیمه شب گذشته است و من با بهانه های دل در کنج خلوتم کز کرده ام
دلم گرفته است .بعصی وقتها مثل امشب فکر می کنم که سالهای زیادی از عمر من می گذرد و باید زودتر بار سفر آخرت را ببندم. فکر می کنم پیرزنی هفتاد، هشتاد ساله شده ام،نه آرزویی دارم که به امید آن زنده بمانم نه انرژی که به جنگیدن ادامه دهم. فکر می کنم باید برم یک گوشه ای بنشینم و منتظرحضرت عزرائیل باشم تا مرا از احساس این همه درد رها سازد.خسته ام از این همه تلاش برای اثبات طبیعت ساده انسانی ام. خسته ام از این همه فریاد برای پر کردن فاصله ای که با مثل آدم زیستن دارم. خسته ام از تذکر بی منطق دیگران که تو زن، دختر، خواهر، همسر و مادر هستی و باید در این چهارچوب که مرد، پدر، برادر، همسر و پسر ترسیم می کند، نفس بکشی و شما نمی توانید تصور کنید که چقدر سخت است تا بتوانید بی نهایت جنونتان را تا سقف آهنین منطق آدمهای دیگر محدود کنید. چقدر سخت است که مجبور باشید با همه چیز بجنگید تا به شما اجازه بدهند که خودتان باشید.چقدر سخت است شما با خط کشهایی اندازه گرفته شوید که کوتاه ترین ها را بلند ترین ها می داند. چقدر سخت است در جامعه ای که همه چیزش را می خواهد به شما تحمیل کند، آگاهانه و خلاقانه نقش آفرینی کنید.چقدر سخت است که عاشق زنانگی اتان باشید و همه به شما بگویند تو یک هیچ هستی مگر اینکه کنار مردی بیاستی. چقدر سخت است کرامت تو را درنیکوشوهرداری و فرزند پروری و صبر جمیل و صدای خفه شده بدانند.چقدر سخت است که وقتی می خواهی از خودت حرف بزنی اگر در جا تو سرت نزنند یا به مسخره ات می گیرند و یا آن لقب حرص آور همیشگی را به زبان می آورند که شما فمینیستهای ضد مرد. یادم است قبل ها پاسخ همیشگی من انکار فیمینیست بودنم بود. فیمینیست بودن به این معنا که دلم می خواست به اندازه تمام زن بودم از انسانیت بهره مند باشم. بعدها تلاش کردم که نشان دهم من نفرتی از هیچ مردی ندارم و گناه تسلط تاریخی مردانه را به پدر و برادر و همسرم تحمیل نمی کنم اما حالا فقط لبخند می زنم و نمی دانم به کسانی که اصلا قصد گوش کردن ، قصد دیدن ندارند چه باید بگویم.من خیلی سخت جنگید ه ام برای این که به دنیای اطرافم بقولانم که هستم. من یک زن هستم .آنها می خواستند از من یک هیچ بسازند اما خواستم که زن باشم



من شاید هیچ باشم در لجنزار بودن که
به دریوزگی شما می انجامد و
تک تک کشکول های تهی اتان را
همراه با پس مانده های یک سنت به ژرفای عدم می کشاند


هنگامه ازل که خدای من و شما، هیچی را به من می داد
حسرتِ بودن ساخت تصویری مبهم که
تا نهایتٍ ابد با تن من خواهد ماند

آن احتضار که تکه ای نان لبانم را بر هم دوخت و
سکوت با تن من آرام سوخت
یاد گرفتم تا بخوانم مرثیه بودن را
چون ترانه ای شاد و کودکانه بدون آن که
سوگوار نبودن خویش باشم

آن احتضار که سنگین می کرد
تا بوت ها را تن پژمرده عشقها، احساسها
افسانه ها، ایمان ها، پروازها و
صاحبانشان در سکوتی متعفن جنازه ها را بدرقه می کردند
پرسیدم چقدر راه است از بودن تا شدن؟
اینقدر هست آیا که خستگی راه لذت رسیدن را از خاطرم برباید؟

آن احتضار که مردگان با لاشه هایی پف آلود
خونشان در بزرگترین خیابان شهر نبودن خویش را امضاء کرد
تجربه کردم ، می خواهم باشم
فریاد زدم من هستم


روحی که زیر تن سنگین بودن
خواستن را می خواهد و
من با چشمهایم که دیرگاهی است انتظار را پس راهی مونس است
با لبانم که سکوت آن را معبر کلمات دست سوم ساخته است
با احساسم که از آخرین خزان گم شده است
هنوز که هنوز است، می خواهم باشم
هر چند شما مرا هیچ بخوانید

اسم این شعر را بودن یا نبودن گذاشته ام. باور کنید بعضی وقتها مثل امشب اینقدر خسته
می شوم که ترجیح می دهم بمیرم تا یک هیچ باشم.در شهر من تهران همه چیز با آدم سر جنگ داشت. باید ماسک می زدم تا دارم نزنند. باید همه چیز را حساب می کردم. باید جذر آدم بودن را می گرفتم. باید منافع عاشق شدن را می سنجیدم. حتی همجنس هموطن هم با تحقیر ،اتهام ، تردید و حسادت با زن دیگری از کشورش به گفتگو می نشست.فکر می کنم بسیاری از زنان کشور از آنجا که قرنها از درگیر شدن در فرآشد حیات اجتماعی محروم مانده اند،از آنجا که قرنها در حسرت شناخته شدن و تحسین شدن مانده اند،از آنجا که قرنها با تحقیرهای فراوان اعتماد خود را نسبت به کرامتشان از دست داده اند، حق دارند در برابر همجنسان کمی متفاوت تر واکنش های انفعالی نشان دهند.اما من از این همه بی صدایی در بسیاری از زنان ایرانی در حالیکه پر از درد هستند، خسته شده ام.من از آینده می ترسم. جامعه ما از درون در حال استهلاک است. دروغ گویی و فریبکاری همه گیر شده است. ژست های روشنفکرانه تو خالی بهانه های تازه ای برای اثبات بودن می آفریند. دیروز به وب لاگ ها و وب سایت های زنانه نگاهی می کردم. خوب اینکه یک دختر جوان ایرانی از جامعه اطلاعاتی برای تقسیم احساسا تش استفاده می کند، قابل تحسین اما فلسفه این کپی کردن بی فایده حرفهای قلبمه غیر قابل هضم فیمینیست های صد سال پیش یا تصویر سازی بدون باور زنی که هزاران درد درمان نشده دارد را نفهمیدم. با خودم گفتم اگر بعضی از دختران بااستعداد ما فقط تجربه های زنانه اشان را تقسیم کنند خیلی ارزشمند تر است تا اینکه لغت نامه فرهنگ فیمینیستی خود را به رخ همجنسان بیسوادشان بکشند. بگذریم داشتم می گفتم که خیلی چیزها است که مرا در شهری که دوستش دارم می ترساند. از این می ترسم که عشق و دوستی خیلی وقتها بی معنا می شود. از اینکه سرمایه اجتماعی به وضع اسف باری پایین آمده است.ازاینکه نا امنی برای همه قابل لمس است .نا امنی اقتصادی، نا امنی سیاسی ، ناامنی اجتماعی... از اینکه مهمترین مساله ما اثبات این امر است که ما انسانیم و حق داریم .از اینکه آدمها یا باید از آب گل آلود ماهی بگیرند یا با خودشان و زندگیشان سرگرم باشند یا حرص بخورند