بيشتر از يک ماه است که بيمارم. اول از تنگی نفس شروع شد. اول فکر کردم به خاطر هوای آلوده تهران است و عادت کردن به هوای انگليس که بارانی و تميز است. اما سرفه های مکرر که در شب بيشتر به سراغم می آمد حتی در هوای تازه انگلستان هم قطع نمی شود. بيماری جسم وفتی طولانی شد روح را هم بيمار مي کند. می گويند که کوه با سنگ آغاز می شود و انسان با درد. شايد اين دردها برای انسان ضروری است تا آدم شود. شايد بعضی از آدم ها مثل من درد کشيدن را فراموش کرده اند . نمی دانم ... اما خوب می فهمم که انسان های زيادی هستند که با درد جسم و روح به زیبايی مبارزه می کنند و خم به ابرو نمی آورند. خوش به حال انسانهايی که در مبارزه با خودشان هم توانمند هستند

راستی روز زن مبارک