مرگ

کنار برج های خرقان که عمرشان به دوران سلجوقی بر می گردد، در توابع همدان، قبرستان ساده روستائیان به هر بازدید کننده ای اخم می کرد. وقتی از نزدیک به قبرهای متفاوت آنها نگاه می کردم، سوراخ های بزرگ کنار قبرهای قدیمی دلم را لرزاند. سوراخ ها را موشهای بزرگ صحرا برای جویدن استخوانهای از دنبا دست شسته گان ایجاد کرده بودند. به سمانه گفتم ترجیح می دهم بعد از مردن سوزانده شوم گفت وقتی که بمیری دیگر حسی نداری ، چه فرقی می کند ...بگذار حداقل موش ها به یک نوایی برسند. از آن به بعد یعنی پس از دیدن قبرستانی با قبرهایی که موشها به آن نفوذ کرده اند بیشتر به مرگ فکر می کنم. اخیرا یک مقاله از فرناندو سوتر با عنوان اینکه بیایید از مرگ آغاز کنیم، خواندم. گفته بود که فلسفه با سئوالاتی در باره مرگ شکل گرفته است. راست هم گفته به نظرم سئوالات خیام سئوالاتی است که ما همیشه از خود پرسده ایم. خیلی از فلاسفه در باره مرگ نوشته اند. البته وقتی مقاله سوتر را می خواندم یاد جمله ای از اسپنوزا افتادم که نوشته بود یک انسان آزاد کمتر از هر چیز به مرگ فکر می کند و مکاشفه او بیشتر در زندگی است تا مرگ، البته به نظر من یک انسان آزاد باید مساله مرگ را حتی در مکاشفه زندگی خود حل کند