کودکانه

دیروز مراسم روز جهانی خانواده توسط مرکز خانواده سالم و شهرداری منطقه 6 در فرهنگسرای نظامی گنجوی برگزار شد. بعد از میزگرد نه خیلی جذاب خانواده سالم که خانم محتشمی، آقای آبیار (روانشناس) و من برگزار کردیم، برنامه سرود توسط بچه ها اجراء شد . دختر و پسر لباس فرشته ها را پوشیده بودند. کودکانه ، معصوم و خیلی زیبا. برنامه سرود را که شروع کردند دل من لرزید. اکثر سرودها مذهبی بود. یعنی یا آیه قرآن یا مدح اهل بیت. بعد هم یک سرود عربی انگلیسی اجراء کردند که کسی گفت ترانه مایکل جکسون بوده در کنسرتش در یکی از کشورهای عربی حوزه خلیج فارس. با خودم فکر می کردم که آیا بچه 4و 5 ساله معنی این چیزها را می فهمه، آیا لزومی داره اینقدر حرفهای خودمون را از زبون بچه ها بگیم. خوب مسئولین شهرداری هم اونجا بودن و مهد کودک مجری سرود حتما می خواست مورد تایید آقایان هم قرار بگیره. منظورم اصلا این نیست که یادگیری آیه قرآن یا سرودهای مذهبی خوب نیست منظورم فقط اینه که بچه ها رو آلت دست قرار ندیم . اگه به اونها اختیار بدیم که شعری رو برای حفظ کردن انتخاب کنن مسلما چیزی رو انتخاب می کنن که درکش برای اونها راحت تر باشه و ریتم شعر مثل بازی اونها رو سر شوق بیاره مثل همون اتل متل توتوله خودمون. خوشبختانه بعد از سرود مصطفی رحماندوست شاعر و داستانویس کودک سخنرانی داشت و صحبتش را با این اعتراض شروع کرد که اینقدر خودمون رو از زبان بچه ها ابراز نکنیم. گفت که به عنوان یک کودک پنجاه و اندی ساله می خواد که از آدم بزرگ ها شکایت کنه . گفت که بچه ها از ما نخواستن کمک کنیم به دنیا بیان واسه همین تعهدات ما به اونها خیلی مهم تر از چیزهایی است که به آن می بالیم. گفت فرزند سالاری در ایران یک دروغ بزرگ است. گفت که بچه ها بیشتر از وسایل بازی و پیتزا لالایی و شعر و قصه از زبون پدرو مادر می خوان اون هم با ریتمی که دوست داشته باشن. خوب حرف زد. حرفهاش هم تلخ بود هم شیرین اما مثل یک قصه واقعی به دل می نشست. من که دوست داشتم حداقل برای اینکه بی نظمی و تلخی صحبتهام رو در خصوص حقوق خانواده سالم از ذهن شرکت کنندگان پاک کرد