بدون تیتر

این روزها من هم مثل بسیاری از هموطنانم نگرانم. از اینکه هر روز شهرم تهران را در اخبار ببینم در حالی که جمعیت زیادی در خیابان ها شعار می دهند لذتی نمی برم. من دوست ندارم تصویر ایران را در رسانه های خارجی وقتی مردم را پلاکارد به دست نشان می دهند . من از اینکه در این آوردگاه خونی به گناه یا غیر گناه ریخته شود می ترسم. از اینکه با گذاشتن اسم شهید بر جان از دست رفته جوانی که می توانست زندگی بخش باشد جان دادنش را برای اهداف سیاسی مقدس می کنند می ترسم. به نظرم هیچ چیزی نمی تواند زشتی کشته شدن فرد بیگناهی را مقدس کند. از اینکه تسویه حساب ها و کینه های تاریخی دامن همه مردم را بگیرد می ترسم. از اینکه کشورمان بین خودی ها و غیر خودی ها یا سبزها و غیر سبزها یا شهر نشین ها و روستایی نشین ها یا احمدی نژادی ها و موسوی ها و کروبی ها و رضایی ها و رفسنجانی ها تقسیم شود واقعا می ترسم.از ترس نوشتن برای سبکی دل نیست بلکه برای اینکه اگر خواننده ای به این دفتر سر می زند از دریچه دیگری به وقایع اخیر نگاه کند

در ابتدا بگویم حتی اگر انتخابات باطل شود تسویه حساب ها ادامه خواهد داشت و این مردم هستند که پرداخت کنندگان واقعی هزینه های سنگین جدال هستند. من از خودم می پرسم چه گزینه ای می تواند نتیجه کم هزینه تر این وضعیت باشد. خوب انتخابات باطل شود و دوباره انتخابات برگزار شود و موسوی رای بیاورد آن وقت مطمئن هستم طرفداران احمدی نژاد اعتراض می کنند که در انتخابات تقلب شده است یا شکل اعتراض خود را به نحوه دیگری عوض می کنند. نمی شود هم به خواست مردمی که اعتراض می کنند بی تفاوت بود. حتی اگر باور کنیم چند میلیون بالا شهر نشین و یا شهر بزرگ نشین هستند باز هم به ادعای وزارت کشور بیشتر از سیزده میلیون نفر به موسوی رای داده اند و حالا باور دارند که تقلب شده است و این نگرانی تفلب از دامنه گروه طرفداران موسوی و کروبی فراتر رفته است به یک گفنگوی اجتماعی مبدل شده است.سئوال اصلی من این است که چگونه می توان بحران امروز در کشور را با یک ساز و کار دموکراتیک حل کرد که هم اعتماد و احساسات مردم آسیب نبیند و هم دامنه تسویه حساب های بین جناحی به سال های بعد نکشد. من واقعا نمی دانم و نمی پسندم هم کسانی که ذوق نظریه پردازی اشان هم در این شرایط گل کرده است برای اینکه تا به حال وب سایت های زیادی را خوانده ام از مخالفین غربت نشین تا طرفداران کاندیداها و بسیجی ها و ... تحلیلی متفاوت که هم کارشناسی باشد و هم از منظر عمل گرایی بتواند به کاهش درد مردمان کمک کند نیافتم. واقعا نمی دانم اما می دانم که یک کشور مان به لحاظ سیاسی و فرهنگی و اقتصادی تاب تغییر شرایط موجود حتی اگر برگزاری یک انتخابات دیگر باشد را ندارد. دوم اینکه مهمترین استراتژی به نظرم در این روزها کمک به درک مشترک بین گروه های سیاسی و مردمی برای حفظ منافع ملی کشورست ضرورتش هم نگاهی به کشورهای همسایه است. اول افعانستان و عراق بود حالا پاکستان هم به آن اضافه شده است. سوم اینکه نیروهای نظامی و امنیتی و خصوصا ورزات کشور باید امنیت تظاهر کنندگان را فراهم کنند. حفظ جان شهروندان مسئولیت مثبت و ایجابی دولت هاست که جای کوتاهی ندارد. چهارم اینکه حق اجتماعات مسالمت آمیز در قانون اساسی ما به رسمیت شناخته شده است. در حقوق و رویه اسلامی هم مورد تایید قرار گرفته است. وزارت کشور و نیروی انتظامی می توانند این روزها با رسمیت شناختن این حق و تامین امنیت و آرامش و بهره مندی از این حق به اعتماد سازی بین مردم کمک کنند. پنجم اینکه حضور مردم حتی از سر اعتراض یک نشانه مثبت مشارکت آنها در کشورشان است. خصوصا اعتراضات اخیر که حداقل از جانب مردم نحوه تظلم خواهی دارد. آنهایی که ادبیات سیاسی کشور را تولید می کنند و یا آنهایی که این روزها مسئولیت های امنیتی به عهده دارند مواظب باشند چهره گروهی که در خیابان ها هستند را از مردمی که اعتراضشان را راهی قانونی برای مشارکت در کشورشان می دانند را به ضد انقلابی و معاند و جاسوس و غیره عوض نکنند که این امر آتش بی ثباتی را بیشتر دامن می زند و آخر اینکه همه مواظب باشیم دامنه خشم و هیجانمان آنقدر تحملمان را کم نکند که حتی نتوانیم صدای مخالف را بشنویم. دعا کنیم کشورمان در آرامش و ثبات و درک مشترک مسیر اصلاحات و توسعه را طی کند نه با خشم و هیجان و گاز اشک آور و اختلاف بین مردم و گرو ه های سیاسی