اجازه بدهید فارسی بنویسم

متاسفانه از اونجایی که سواد اندک من در این رشته امکان دو زبانه کردن این وب لاگ رو نمی داد با خودم قرار گذاشتم که علاوه بر بلند فکر کردن به زبان انگلیسی به زیان شیرین فارسی هم بنویسم. می دونم که اگه 40 سال دیگه هم در فرنگ بمونم و موقع فارسی حرف زدن من من کنم هیچ لذتی نمی تونه جای فارسی نوشتن رو بگیره . البته از هفته بعد قرار طراحی وب رو یاد بگیرم. امیدوارم خیلی زود این دفتر ساده به یک وب سایت مبدل بشه که تکلیف فارسی و انگلیسی اش معلوم باشه. می دونید همیشه اولش سخته. هر چی . مخصوصا وقتی می خوام بنویسم اولش این استعاره سنتی قلم یا خودکار بیک معمولی یا الان واسه من دکمه های کیبورد ناز می کنن. خوب من هم قرار است از همین حالا وب لاگ نویسی رو شروع کنم. به خودم قول دادم که این فضای مجازی دفتر خاطرات روزانه نشه ولی خوب از همین حالا به خودم و شما دوست عزیز می گم که بعضی وقتها ناگزیر از تقسیم حدیث نفس هستم. شما به بزرگی خودتون ببخشید. می دونم که شرط ادب اینکه خودم رو معرفی کنم اما واقعا چیز خاصی ندارم در مورد خودم بگم. وقتی به خودم فکر می کنم این صفات درهم به خاطرم می یاد: انسان بودن، فرد بودن، زن بودن، ایرانی بودن ، پرسشگر بودن ، تلاش فوق العاده ای برای کشف خودم و زندگی همینطور برای خلاق بودن و تاثیر روی دنیایی که تو اون هستم